Powfinder Roadtrip

Plots krijg een whatsappuitnodiging van Meteomorris "Knallen in de Piemonte"…tja, na de twee top PA’s in Italië kon er nog wel een derde bij toch? Naarmate het window dichterbij kwam haakten steeds meer mensen af en bleek de sneeuw toch ergens anders te gaan vallen. Piemonte zou nog een jaartje moeten wachten maar de geplande roadtrip kon wel doorgaan. Na wat heen en weer gewhatsapp was de eerste bestemming gepland: Airolo. Dat zou voor mij ook een ‘first’ zijn. Dicht bij Mulhouse een motel geboekt want een ganse nacht alleen rijden zie ik niet echt zitten (en is qua energie ook niet altijd de beste keuze). ’s ochtends wel vroeg uit bed om richting de Gothard tunnel te rijden. Het is van m’n kindertijd en de zomervakanties naar Sardinië geleden dat ik deze berg nog ben door gereden…trip down memory lane.

Wat verder parkeer ik trouwe ouwe poedermobiel en een tel later komen daar ook Morris en Daaf aangereden. Robbert is er al. Echt druk is het hier niet en wat een mooi zicht zijn die vier powfinderboards in de kabelbaan naar boven…een goede start van een poedertrip. Boven aangekomen lopen we Ieism nog even tegen het lijf met een noboard onder de arm. De condities zijn niet optimaal maar na wat zoeken vinden we toch een paar mooie pockets met heerlijke poeder en kan Morris wat mooie foto’s maken van zijn parels in actie. Als enige Belg in het gezelschap houd ik het energiepijl hoog met wat donkere chocolade die ook door de anderen wordt gesmaakt. De runs zijn kort maar deugddoend en er worden plannen gesmeed voor de volgende dag.

De achtertuin van Robbert, met name Engelberg, wordt onze volgende bestemming. Dankzij Morris z’n goede contacten versieren we ook nog eens gratis overnachting in Engelberg in de Ski Lodge, een hip, Scandi style hotel vlakbij de lift. Wat een top-plek en super hoe we daar ontvangen worden. Bij onze aankomst blijkt er nog een mega party aan de gang van een online gokbedrijf. Dronken Zweden en stevige beats verwelkomen ons. Maar om 20u is hun feest gedaan en daalt de rust weer terug in het ‘vredige’ Engelberg. We eten met z’n vieren in het hotelrestaurant en er worden wat stoere en minder stoere verhalen gewisseld. Blijkt dat Morris en ik er tegelijk waren tijdens een memorabele PWA -windsurf tour in Scheveningen in 1984 waar Robby Naish natuurlijk de show stal. Er slingeren nog ergens foto’s van dat event rond en ik beloof ze naar Morris te mailen (ze waren toch wat moeilijker te vinden en net als dit report duurde het heel wat langer eer ze bij hem terecht kwamen). Na een schoonheidsslaapje en een uitgebreid ontbijt trekken we te voet naar de skilift. Daar staat Robbert ons op te wachten, samen met een horde Indiërs en Chinezen (wie al in Engelberg is geweest weet wat ik bedoel). Er ligt nog wat verse poeder op ons te wachten en van enige poederstress is hier toch wel sprake. In de gang naar de lift staan ongeduldige freeriders helemaal uitgerust te trappelen tot ze eindelijk naar boven mogen…Gelukkig hebben wij met Robbert een local aan boord en hij gidst ons naar enkele heerlijke runs waarbij de sneeuw in onze gezichten knalt. Wat later komt de wolkenzee echter aanzetten en worden we opgepeuzeld in een whiteout. Tijd voor koffie en appfelstrudel. Na de lunch/koffiepauze proberen we zo hoog mogelijk te blijven en beslissen we de Titlis op te stappen om wat extra poedermeters te scoren. Wat een heerlijke afdaling.

Of we de energie hebben om dat nog eens te doen? Ja hoor. Als er poeder gescoord kan worden is geen inspanning te veel. Na onze tweede run bedekt het wolkendek bijna elke plekje Engelberg en beslissen we af te dalen. Van paal tot paal dalen we op de piste af tot het middenstation van de kabelbaan, wat een leuke run, lekker spelen, wat carven waar het kan.

Morris en Daaf hebben beslist terug naar Nederland te rijden. Ik heb ondertussen contact gehad met wat poedermaten (ex-collega snowboardleraars) die hun winter in Evolène doorbrengen en de volgende dag een splitboardtrip in Arolla hebben gepland. Gelukkig heb ik m’n splitboard ook in de wagen gegooid voor vertrek en ik beslis nog een staartje te breien aan deze roadtrip. We nemen afscheid en nemen alweer wat extra herinneringen in de rijkgevulde sneeuwrugzak mee. De rit Engelberg Evolène is niet zo lang maar door de hevige sneeuwval (YES!!) toch niet echt relaxed te noemen. Maar niets wat een heerlijke kom bergsoep bij aankomst niet kan wegwerken. Ik overnacht in een verborgen chalet in Evolène. Voor het slapengaan leggen we even al ons split-materiaal klaar zodat we ’s ochtends vroeg kunnen vertrekken. De ijskoude ochtendlucht zorgt ervoor dat we snel wakker zijn en tijdens de korte autorit richting Arolla bespreken we nog een laatste keer de opties. Bij aankomst (we zijn in totaal met vijf) wordt de knoop doorgehakt. We gaan niet de gletsjer op maar kiezen voor een iets kortere klim met een minstens even goede afdaling. De zon is van de partij en doet de verse sneeuw prachtig glinsteren. Wat een schouwspel hier op het einde van de vallei. Terwijl ik gisteren nog onder generatiegenoten vertoefde was het klimtempo van de twintigers toch even wennen en bengelde ik ergens achteraan de hoop, het zou ook de vermoeidheid van de twee dagen en de autoritten kunnen zijn ;-)

Maar het klimmen wordt meer dan beloond met een maagdelijk witte en onverspoorde afdaling in boterzachte poeder. Wooooooooehoooooeeeeeee. Mijn vreugdekreet hebben ze in de aangrenzende vallei waarschijnlijk ook gehoord. Geen moment heb ik spijt van mijn beslissing om nog een dag extra te blijven in Zwitserland. De afdaling is eindeloos en na een gans seizoen op de Powfinder is de Jones weer even wennen. In de poeder voelt ook dit board zich perfect en surfy maar de quasi onbestaande nose geven mij op het uitrij-pad toch weer wat stress, gelukkig blijf ik recht.

Ik beslis om na het eten gewoon naar België te vertrekken. Het was een meer dan geslaagde trip en nog een keer extra naar boven klimmen zou het misschien wel waard zijn maar ik heb geen zin om ’s nachts te rijden en vermoeid aan te komen. En met de zon hoog aan de hemel voelt het als het perfecte weertje voor een rit door de bergen, de ramen naar beneden, zonnebril op en gaan…

Het bleek de laatste dag van mijn seizoen te zijn, een perfecte afsluiter van een quasi perfecte winter. Er had waarschijnlijk nog een extra trip ingezeten maar werk en planning werkten wat tegen maar ik heb genoten met een grote G.