Powder Alert 7 - KWT en (Vor)Alrberg
Bijgewerkt op: 3 feb. 2019
De eerste PA’s rolden al in november binnen samen met de langverwachte Morris Signature Powfinder…
Die eerste PA’s laat ik wegens de vele sharks en dunne base meestal nog wat links liggen maar toen de opeenvolging bijna een wekelijks feit bleek te zijn, keek ik halsreikend uit naar het moment dat ik eindelijk weg kon en de Powfinder z’n verdiende dieet kon geven: verse poeder. Op 10 december stond ik in Dusseldorf voor werk en het was ook daar zo aan het dumpen dat ik mijn concentratie op wat ik echt moest doen bijna volledig verloor, het enige waar ik aan kon denken was fluffy sneeuw in m’n gezicht voelen na een heerlijke spray. Ik moet nú weg dacht ik…maar dat lukte niet meteen. Pas 20 December kon ik eindelijk vertrekken, net iets te laat voor PA# 7 maar hey, beter laat dan niet. Ik maakte er een Zuid-Duitsland/Noord Oostenrijk roadtrip van. Voor het eerst in m’n rijke snowboardleven deed ik het Kleinwalsertal aan. Wat een ontdekking, zo dichtbij en zoveel mogelijkheden. De sneeuw was er niet meer zo fluffy als ik gehoopt had maar het was een aangename kennismaking, mede dankzij enkel tips van wat locals. De sauna ’s avonds in het hotel/ferienwohnung was ook zalig…de wolken trokken echter binnen en de temperatuur ging langzaam omhoog. ’s Ochtends viel er uit die wolken regen, tot vrij hoog in de laag gelegen gebieden. Ik besloot richting (Vor)Arlberg te rijden aangezien ik daar perfect weet waar ik heen moet/kan. Tegen 10u stond ik onder aan de Albona 1 bahn in Stuben. De avond voordien had ik de Powfinder klaargemaakt voor z’n maiden-run (in Kleinwalsertal stond ik nog op m’n oude board…voor de laatste keer zo bleek later dit seizoen). Met de trage tweezit naar boven en dan m’n eerste bochten op bamboe…een beetje onwennig (mede door het slechte zicht) maar het voelde heel stabiel allemaal. Hier en daar nog een kleine pocket met puf gevonden maar te kort om echt ten volle te kunnen genieten. Even wat webcams gecheckt en Rendl bleek er beter bij te liggen…dus als de vliegende wervelwind daarheen. Wat een goede beslissing. Onder aan de gondel was het nog aan het regenen maar boven werden dat mooie dikke vlokken en ook het zicht werd iets beter. Boven op Rendl een paar heerlijke lijnen getrokken en ik begon het potentieel van de Powfinder te ontdekken, dit voelde lekker en smaakte naar meer. Beneden in het dal regende het verder terwijl het boven zachtjes door sneeuwde, dat beloofde voor de volgende dag, gewoon hoog genoeg blijven. In Stuben nog even een heerlijke soep verorberd in de Fuxbau vooraleer naar het familiehotel in Klösterle te rijden. Sonnenkopf stond op het ontbijt voor de volgende dag, een miskend pareltje in de (Vor)Arlberg waar wij het laatste seizoen dat we in de Arlberg zaten vaak naar uitweken als de poederstress weer eens toesloeg.
En dat ontbijt van poeder bleek dankzij de Powfinder een echt feestmaal te worden. Het board (en bij uitbreiding ikzelf) waren in topvorm en een ganse voormiddag kon ik genieten van de verse laag die de dag en nacht voordien was gevallen. Heerlijk. Het voelde aan alsof het seizoen nu echt was begonnen en ik had voor wat nog moest komen in de vorm van de Morris 157 een vaste partner in crime onder m’n voeten gevonden. Tegen de middag werd het opnieuw warm en was het tijd om, onder een stralende zon, de terugweg in te zetten, de volgende dag moest er immers met de familie rond tafel worden gezeten voor het Kerstdiner. Met een grote glimlach en een verzadigd gevoel verliep die rit plots heel vlot.
