Powder Alert 10 - Via Lattea
Bijgewerkt op: 4 feb. 2019
Op 7 januari krijg ik een berichtje van PJ. Er stond een korte poedertrip naar de Piemonte gepland met één van onze andere poedermaatjes David (PA#10).
Yes, eindelijk eens naar de Piemonte. Ik had Italië nog niet verkend, altijd voor de oplossingen dichterbij opterend (lees Oostenrijk en Zwitserland) maar na 2 dagen zou blijken hoe dom ik ben geweest nooit eerder die paar uur meer te hebben gereden.
We hadden Sestriere in het vizier en PJ had er een appartement geboekt. Op de heenweg ergens in midden Frankrijk kregen we telefoon van de huisbaas. We konden het appartement niet in want er was zomaar een lawine binnengerold…Say What? Oké, snel iets anders zoeken. Gelukkig was er nog een plekje in Sestriere Borgata dat betaalbaar was (L’Teit, een aanrader, vooral wat de eigenaar betreft). Dankzij WePowder nog even contact gehad met Powderdude om te checken of de weg al was vrijgemaakt…dat zou tegen de avond normaal gezien wel het geval moeten zijn. En inderdaad, met nog een klein laagje verse sneeuw op de weg reden we Sestriere die avond binnen. Wat zag het er magisch uit en ook wel dreigend, die immense muren van verse sneeuw.
Het boarden zelf zou wel een tricky onderneming worden, door de immense sneeuwval was er tijdens onze rit nog lawinegevaar 5 in sommige delen van Frankrijk en voor de volgende dagen was de prognose nog steeds een 4 met uitzicht op 3…Goed plannen was dus de boodschap. Gelukkig hielp het liftpersoneel van Via Lattea mee bij het maken van keuzes want er was op onze eerste dag eigenlijk maar één echt bruikbare lift open. De ene na de andere treerun werd afgeragd, steeds een nieuw spoor zoekend én vindend in het niet al te stijle terrein. De Powfinder begon z’n duivels te ontbinden in deze omstandigheden, het kon niet anders dan dat Morris de plank hier had bedacht, zo stelde ik me voor. PJ wierp alvast een jaloerse blik en ik beloofde hem de plank de volgende dag wel even te lenen.
Heerlijk Dessert:
Na de pizza-lunch en de beste espresso van de wereld, opnieuw wat poeder gaan zoeken als dessert. En die vonden we, zonder problemen. De namiddag vloog voorbij en we opteerden voor wat welverdiende rust in het huisje.
Elke dag beter
De volgende dag was er goed nieuws, er was een extra lift open, niet helemaal naar de top maar wel nieuw terrein en alweer genoeg poeder om de weinige freeriders blij te maken, waaronder enkele collega wepowdereraars (of hoe zeg je dat…) sportgillie en powderdude. Wat een heerlijke dag, alleen spijtig dat ik m’n plank aan PJ had geleend want de Jones StormChaser (split) die ik ook had meegenomen is in de verste verte geen competitie voor de Morris 157, in de bossen en in de poeder ging het nog maar ik ben die dag meermaals overkop gegaan op de stomste stukjes omdat die plank bij lage snelheid (lees traverses met knikjes in het terrein) helemaal geen rocker heeft en de neus gewoon in de sneeuw blijft haken, niet zo’n aangename ervaring…maar de sneeuw was boterzacht en de runs alweer eindeloos dus dat maakte alles goed. Met een glimlach die de ganse nacht niet zou wijken keerden we huiswaarts. Douchen, eten, filmpje en dan snurken tot de ochtend.
Dag drie, lift drie, jawel er ging weer een liftje hoger open en dit keer verdriedubbelde daardoor ook het terrein. Zowel links als rechts konden we nu naar beneden door de feeërieke bossen. Ook de optie richting Patamouche bleek een schot in de roos, zo veel terrein, zo veel opties, we werden er bijna moe van :-)
Af en toe werden we ook opgehouden door nieuwsgierige Italianen die wel eens wouden weten welke plank ik daar onder m’n voeten had.
Na een paar keer met jengelende kids van de Club Med de grote kabelbaan naar boven te hebben genomen hielden we het voor bekeken. Nog even een lekkere Chinotto om de suikerspiegel te balanceren en dan richting douche.
We hadden ook nog een leuk uitje op ons programma voor die avond. In Sestriere was er beneden op de piste een restaurant dat voor 25€ een Sushi à volonté hadden…dat laten we ons geen twee keer zeggen. Er waren voorgerechten, misosoepjes en veel, heel veel sushi en sashimi…onze buren hielden er al na één portie mee op maar drie hongerige freeriders kunnen wel wat porties sushi verzetten, dat weten ze daar nu ook. Er was ook een heerlijke live-act, een Italiaanse bard die op z’n synth in z’n beste Engels wat 90’s popsongs coverde. Italië, ik was verliefd en dit zou zeker niet de laatste keer zijn dat ik hier terecht zou komen. Met een seizoen waarin de retour d’est wel om de paar weken de kop op stak zou dit zelfs kort in de toekomst nog gebeuren. Onze laatste dag gingen we nog even richting Sauze D’Oulx om daar even de sfeer op te snuiven maar daar was de dag voordien het meeste reeds verspoord maar geen nood, wij hadden onze portie aan de andere kant meer dan gehad. Het was een heerlijk zonnige voormiddag en de perfecte afsluiter van een meer dan geslaagde poedertrip. Na 11u rijden over de autoroute werd ik door m’n maatjes aan het treinstation gedropt zodat ik met m’n boardbag en mooie herinneringen verder huiswaarts kon.