De witte dood

Verleden week (12/12 tot 15/12) was ik samen met PJ voor PA#2 in Les Trois Vallées. We logeerden er bij mijn vriendin's metekind Yumi en haar Franse vriend Julien Robichon. Julien is afkomstig uit Les Allues (Méribel) en ze ontvingen ons in hun omgebouwde schuur.

Na onze eerste dag bespraken we de mogelijkheden om samen wat poeder te scoren. Vrijdag zou niet gaan want dan ging Julien naar een begrafenis. 'Oh, een begrafenis...' vroegen wij.

Hij legde ons uit dat de beste vriend van z'n vader de week ervoor was omgekomen in een lawine in Italië. Meteen schoot deze post in het forum door m'n hoofd en dat bleek inderdaad te kloppen. Het werd even stil. Julien, die verleden jaar z'n diploma Snowboardführer heeft behaald in Oostenrijk, kon niet goed inschatten wat hij van zo'n begrafenis moest verwachten, hij was op 30-jarige leeftijd namelijk nog nooit naar één geweest. We praatten nog wat verder en de persoon die is omgekomen is opgegroeid in de bergen (in Les Allues), een heel ervaren tourskiër die het merendeel van z'n leven in de bergen doorbracht en de gevaren dus goed kon inschatten. Julien zat vooral in met zijn vrouw, die er bij was toen het ongeluk gebeurde alsook bij het uitgraven. Blijkbaar was dit haar tweede man, de eerste was ze ook in een bergongeluk verloren, wat ongelofelijk tragisch...om stil van te worden.

Aangezien het de beste vriend van z'n vader was had ook hij een goede band met de man gehad maar blijkbaar was het nog niet helemaal goed doorgedrongen. Dat was na de begrafenis wel anders. Julien was enorm geëmotioneerd door het hele gebeuren, de vele tranen, de emotionele speeches, de enorme opkomst (het was een bekend persoon in de skigemeenschap)...zo erg zelfs dat hij me de volgende ochtend vertelde dat hij de lust om off-piste te gaan even was verloren.

En inderdaad, plots komt zo'n gebeurtenis wel akelig dichtbij. Hopelijk herwint Julien zijn liefde voor de poeder en met z'n kennis als snowboardführer kan hij net veel andere mensen gelukkig maken en wijzen op de gevaren.

Ook ik was geëmotioneerd door het ganse verhaal en wou dit toch even delen met jullie (of met wie zin heeft om dit te lezen).

Ik moest meteen ook denken aan m'n tweede seizoen in de Arlberg toen één van m'n twee Zweedse huisgenoten 's avonds niet terugkwam...echt goed kende ik hen niet maar z'n beste vriend had gezien hoe z'n maatje onder de sneeuw werd bedolven toen hij naar mensen aan het zoeken was in een eerdere lawine waarvan ze niet wisten of er iemand onder zat. Z'n bieper stond op 'zoeken' en kon hem dus niet meer redden (nog voor de automatische instelling bestond die terug op zenden schakelt na verloop van tijd). Heel tragisch dus, hij probeerde mensen te helpen (er bleek door die eerdere lawine echter niemand bedolven) en werd zelf gegrepen...

Het vreselijkste was toen z'n vader z'n spullen kwam ophalen uit het huisje...dat lijkt me echt het ergste wat je als ouder kan meemaken, je kind verliezen in de wetenschap dat hij iemand anders probeerde te redden.

Maar over dit topic kunnen we denk ik wel even doorgaan en dit is misschien niet de juiste post hiervoor.

Bij deze m'n medeleven aan iedereen die ooit een geliefde heeft verloren in een lawine en bovenal stay safe!